Naar het Bosomtwi-meer/Adjoah
Door: Nico Beentjes
Blijf op de hoogte en volg Nico
06 Augustus 2009 | Ghana, Accra
Op Kotoka international airport.
Half tien, en nog vijf uur door te brengen. De TV-uitzending was een natte scheet, want werd betaald door een man met 8 klinieken of daaromtrend en was dus alleen maar om zijn produkten en de klinieken aan de man te brengen. “Scientific Herbal Clinic”, met allemaal stomvervelende beelden, drie keer herhaald. Er kwam een blanke man in beeld die blijkbaar les stond te geven, maar wat hij zei was niet te volgen, want een Afrikaanse vrouwenstem vertelde van alles in Twi (of was het Ewe?). Het ging dus niet om de inhoud, maar om geld verdienen. Nou ja, dat weten we dan ook weer.
Heerlijk zitten praten met Adjoah en haar vriendin Mariam, op een leuk terras tegenover de ingang van de hal van het vliegveld (ik noem het maar geen “luchthaven”, daar is het te klein voor). We hadden parelhoen bested, maar Mariam betwijfelde of dat het was. Ze komt uit Tamale en daar eten ze het vaker. Margaret had ook fantastische verhalen over reacties op homeopatische middelen, zoals een vrouw die praktisch niet kon lopen en 30 minuten na het middel het pand te voet verliet – lijkt verdikke Jomanda wel!. Of iemand die vijf jaar geleden een beroerte had en linkszijdig verlamd was, en na een recente val in een acute staat belandde. Ze gaf Opium, de man ging opknappen heen, maar ook de verlamming verdween geleidelijk aan. Loopt nu weer. En ga zo nog maar een tijdje door. Adjoah komt al 22 jaar in Ghana en spreekt redelijk Fanti, het Swahili van west-Afrika. Met bewondering heb ik zitten luisteren naar haar ervaringen, ik denk dat ik nog heel wat van haar kan leren. Ze vertelde me over een man in Kenya die met klassieke homeopathie 850.000 mensen met malaria heeft behandeld. Hij zou naar de conferentie in Amersfoort komen maar kreeg geen visum.Jammer, we hadden heel wat van hem kunnen opsteken.
In de hal was ik getuige van heel wat drama, want de nieuwe regering vraagt 25$ luchthavenbelasting, en dat wordt binnenkort 75$. Adjoah wist van niets, net als een heleboel andere mensen, en allemaal reageerden ze verontwaardigd, en Adjoah woest. Ik heb het proces staan observeren en zag dat boosheid niet hielp bij al die mensen die keurig hun werk staan te doen en ons het geld afmelken. Hoe dat straks met mij gaat, weet ik niet, want ik heb geen 25$, ik heb al mijn geld uitgegeven of weggegeven, met nog wat om te spenderen op het vliegveld, maar niet genoeg om de roversbende die zich “de regering” noemt te subsidiëren. Ik hoorde van Nana Kwaku dat je 100$ moest betalen als je een binnenlands voedingsmiddel of geneesmiddel wilde laten registreren, en 1.000$ voor hetzelfde als het uit het buitenland kwam. Dat laatste bedragje is door de nieuwe regering opgetrokken naar 3.600$. Dat zijn nog eens prijsstijgingen! Kwaku wilde gisteren iets laten registreren wat hij wil importeren uit India en vertrok met 1.000$ in een plastic tasje met de Trotro. Hij kon onverrichterzake weer naar huis! Ik ben benieuwd of dokter Kofi daarvan op de hoogte is! We gaan toch niet meemaken dat het zo duur is om PC1 hier te laten registreren.
Terug naar Kumasi: Tijdens het gesprek met Thomas Agyarko Poku, die dus op een positie zit dat hij een klinisch onderzoek naar de effectiviteit van PC1 kan starten, had ik beloofd hem een kopie van het documentatiemateriaal, dat ik altijd bij me heb, te bezorgen. Hij was er niet toen ik weer bij hem langs kwam, Maar zijn secretaresse wel, die me vergezelde toen ik de papieren en het DVD-tje op zijn bureau wilde leggen. Op dat moment ontdekten we een jonge zwaluw die naar binnen was gevlogen en nu gevangen zat. Ik heb het beestje voorzichtig opgepakt en het de vrijheid weer gegeven. Misschien symbolisch. Het was wel in het kantoor van de man waarnaar geluisterd wordt als hij iets te melden heeft.
Op woensdag zijn Gabriel, Louis en ik op excursie geweest, naar het Bosomtwi-meer, 30 km. van Kumasi, maar de jongens waren er nog nooit geweest. Dus nam ik ze mee voor een uitje, dat hadden ze wel verdiend, en bovendien had ik ook behoefte aan een verzetje. Met de taxi, de Trotro en nog een taxi belandden we bij het meer, dat is ontstaan door een meteoorinslag. Dat moet een flink stukkie steen zijn geweest, want het meer is 15 km. in doorsnee, en het terrein eromheen is nogal heuvelachtig, terwijl het verderop vlakker is. Je kunt het je moeilijk voorstellen, wat daar een aantal miljoenen jaren heeft plaatsgevonden.
Natuurlijk dook ik meteen in de plomp. Het water was lauwwarm en groen, maar in de diepte was het koeler. Vissers gebruikten een soort spoorbiels als boot, en wierpen hun netjes uit. Ter voortstuwing gebruikten ze twee plastic borden, of twee vierkante plaatjes triplex, die ze als peddels gebruikten. Ik vraag me af of ze konden zwemmen. Gabriel en Louis in ieder geval niet, en ik betwijfel of ze ooit een teen in het water hadden gestoken als ik er niet was geweest om ze aan te moedigen. Maar ik kreeg ze in het water, het was ondiep bij de kanten en liep maar heel geleidelijk af naar dieper water. Het was prachtig om Gabriel z’n lippen opeen te zien klemmen terwijl het water nog 30 centimeter van z’n mond verwijderd was. Dus heb ik maar even de eerste zwemles die ik ooit kreeg uit de kast gehaald: Met water spetteren, ermee spelen. Dat vonden ze prachtig, ook de jongens van het dorp. We hebben een biertje de man gedronken, nou ja, een bier (66cl.), en na een wandeling langs de oever, waar prachtige vogeltjes met een serpentinestaart vlogen, nog één, dus we waren in een goede stemming toen we op huis aangingen. In de Trotro bracht ik zelfs mijn liedje op Barak Obama ten gehore, en daarna nog veel meer, tot genoegen van de andere passagiers, en dat van mezelf natuurlijk. Het werd iets minder toen ik overschakelde op mijn collectie dierengeluiden (weet je dat niemand het geluid van een nijlpaard kent?), dus iedereen was blij toen we eindelijk uitstapten. In de taxi kregen we nog een klein aanrijdinkje (koplampje, bumpertje, motorkap), want de chauffeur keek óf niet goed uit, óf had geen rem (het leek op het laatste). Hij mocht weer gaan toen hij de andere bestuurder om vergeving had gevraagd. Wat een wereld!
Nou, eens kijken hoe dat gaat met die 25$
Half tien, en nog vijf uur door te brengen. De TV-uitzending was een natte scheet, want werd betaald door een man met 8 klinieken of daaromtrend en was dus alleen maar om zijn produkten en de klinieken aan de man te brengen. “Scientific Herbal Clinic”, met allemaal stomvervelende beelden, drie keer herhaald. Er kwam een blanke man in beeld die blijkbaar les stond te geven, maar wat hij zei was niet te volgen, want een Afrikaanse vrouwenstem vertelde van alles in Twi (of was het Ewe?). Het ging dus niet om de inhoud, maar om geld verdienen. Nou ja, dat weten we dan ook weer.
Heerlijk zitten praten met Adjoah en haar vriendin Mariam, op een leuk terras tegenover de ingang van de hal van het vliegveld (ik noem het maar geen “luchthaven”, daar is het te klein voor). We hadden parelhoen bested, maar Mariam betwijfelde of dat het was. Ze komt uit Tamale en daar eten ze het vaker. Margaret had ook fantastische verhalen over reacties op homeopatische middelen, zoals een vrouw die praktisch niet kon lopen en 30 minuten na het middel het pand te voet verliet – lijkt verdikke Jomanda wel!. Of iemand die vijf jaar geleden een beroerte had en linkszijdig verlamd was, en na een recente val in een acute staat belandde. Ze gaf Opium, de man ging opknappen heen, maar ook de verlamming verdween geleidelijk aan. Loopt nu weer. En ga zo nog maar een tijdje door. Adjoah komt al 22 jaar in Ghana en spreekt redelijk Fanti, het Swahili van west-Afrika. Met bewondering heb ik zitten luisteren naar haar ervaringen, ik denk dat ik nog heel wat van haar kan leren. Ze vertelde me over een man in Kenya die met klassieke homeopathie 850.000 mensen met malaria heeft behandeld. Hij zou naar de conferentie in Amersfoort komen maar kreeg geen visum.Jammer, we hadden heel wat van hem kunnen opsteken.
In de hal was ik getuige van heel wat drama, want de nieuwe regering vraagt 25$ luchthavenbelasting, en dat wordt binnenkort 75$. Adjoah wist van niets, net als een heleboel andere mensen, en allemaal reageerden ze verontwaardigd, en Adjoah woest. Ik heb het proces staan observeren en zag dat boosheid niet hielp bij al die mensen die keurig hun werk staan te doen en ons het geld afmelken. Hoe dat straks met mij gaat, weet ik niet, want ik heb geen 25$, ik heb al mijn geld uitgegeven of weggegeven, met nog wat om te spenderen op het vliegveld, maar niet genoeg om de roversbende die zich “de regering” noemt te subsidiëren. Ik hoorde van Nana Kwaku dat je 100$ moest betalen als je een binnenlands voedingsmiddel of geneesmiddel wilde laten registreren, en 1.000$ voor hetzelfde als het uit het buitenland kwam. Dat laatste bedragje is door de nieuwe regering opgetrokken naar 3.600$. Dat zijn nog eens prijsstijgingen! Kwaku wilde gisteren iets laten registreren wat hij wil importeren uit India en vertrok met 1.000$ in een plastic tasje met de Trotro. Hij kon onverrichterzake weer naar huis! Ik ben benieuwd of dokter Kofi daarvan op de hoogte is! We gaan toch niet meemaken dat het zo duur is om PC1 hier te laten registreren.
Terug naar Kumasi: Tijdens het gesprek met Thomas Agyarko Poku, die dus op een positie zit dat hij een klinisch onderzoek naar de effectiviteit van PC1 kan starten, had ik beloofd hem een kopie van het documentatiemateriaal, dat ik altijd bij me heb, te bezorgen. Hij was er niet toen ik weer bij hem langs kwam, Maar zijn secretaresse wel, die me vergezelde toen ik de papieren en het DVD-tje op zijn bureau wilde leggen. Op dat moment ontdekten we een jonge zwaluw die naar binnen was gevlogen en nu gevangen zat. Ik heb het beestje voorzichtig opgepakt en het de vrijheid weer gegeven. Misschien symbolisch. Het was wel in het kantoor van de man waarnaar geluisterd wordt als hij iets te melden heeft.
Op woensdag zijn Gabriel, Louis en ik op excursie geweest, naar het Bosomtwi-meer, 30 km. van Kumasi, maar de jongens waren er nog nooit geweest. Dus nam ik ze mee voor een uitje, dat hadden ze wel verdiend, en bovendien had ik ook behoefte aan een verzetje. Met de taxi, de Trotro en nog een taxi belandden we bij het meer, dat is ontstaan door een meteoorinslag. Dat moet een flink stukkie steen zijn geweest, want het meer is 15 km. in doorsnee, en het terrein eromheen is nogal heuvelachtig, terwijl het verderop vlakker is. Je kunt het je moeilijk voorstellen, wat daar een aantal miljoenen jaren heeft plaatsgevonden.
Natuurlijk dook ik meteen in de plomp. Het water was lauwwarm en groen, maar in de diepte was het koeler. Vissers gebruikten een soort spoorbiels als boot, en wierpen hun netjes uit. Ter voortstuwing gebruikten ze twee plastic borden, of twee vierkante plaatjes triplex, die ze als peddels gebruikten. Ik vraag me af of ze konden zwemmen. Gabriel en Louis in ieder geval niet, en ik betwijfel of ze ooit een teen in het water hadden gestoken als ik er niet was geweest om ze aan te moedigen. Maar ik kreeg ze in het water, het was ondiep bij de kanten en liep maar heel geleidelijk af naar dieper water. Het was prachtig om Gabriel z’n lippen opeen te zien klemmen terwijl het water nog 30 centimeter van z’n mond verwijderd was. Dus heb ik maar even de eerste zwemles die ik ooit kreeg uit de kast gehaald: Met water spetteren, ermee spelen. Dat vonden ze prachtig, ook de jongens van het dorp. We hebben een biertje de man gedronken, nou ja, een bier (66cl.), en na een wandeling langs de oever, waar prachtige vogeltjes met een serpentinestaart vlogen, nog één, dus we waren in een goede stemming toen we op huis aangingen. In de Trotro bracht ik zelfs mijn liedje op Barak Obama ten gehore, en daarna nog veel meer, tot genoegen van de andere passagiers, en dat van mezelf natuurlijk. Het werd iets minder toen ik overschakelde op mijn collectie dierengeluiden (weet je dat niemand het geluid van een nijlpaard kent?), dus iedereen was blij toen we eindelijk uitstapten. In de taxi kregen we nog een klein aanrijdinkje (koplampje, bumpertje, motorkap), want de chauffeur keek óf niet goed uit, óf had geen rem (het leek op het laatste). Hij mocht weer gaan toen hij de andere bestuurder om vergeving had gevraagd. Wat een wereld!
Nou, eens kijken hoe dat gaat met die 25$
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
