Eindelijk!

Eindelijk! Ik ben hard aan de slag geweest. Na een week voorbereiden, wachten, praten, nog meer wachten, afspraken die niet doorgingen zonder dat ze afgezegd werden, ben ik eindelijk bij de Unicef-tent in het centrum aan het druppelen geweest met PC305z, het middel tegen trauma na natuurrampen. De vrijwilligers die ik gerecruteerd had lieten het afweten toen ik wilde vertrekken, maar vlak bij de uitgang van het kamp waar ik kampeer (waar de meesten het middel al gekregen hebben) vond ik “toevallig” twee jongemannen, Maxi en André, die niets te doen hadden en die goed Frans spraken, en die meewilden. Dus op naar de Champ de Mars, het grote plein in het centrum bij het ingestorte Nationale Paleis, dat in één groot tentenkamp is veranderd waar 50.000 mensen in tenten en hutjes bivakkeren.
Ik had gebeden om een zetje in de goede richting, nou, dat kreeg ik. Er zat een jongedame met een officieel identiteitskaartje om d´r nek aan de kant niks te doen. Die vroeg ik of ik aan de overkant onder een zeiltje, waar een provisorisch cafeetje was gemaakt, de mensen mocht ontvangen om ze een middel tegen de stress te geven. Nou, dan moest ik even wachten op iemand die daarover kon beslissen, want zij kon die verantwoordelijkheid niet dragen, bla bla bla bla…… Toen begon er iets van binnen te koken, want ik heb de afgelopen dagen niets anders gehoord dan dat. “Dan neem ik zelf de verantwoordelijkheid”, zei ik, en de daad bij het woord voegend liep ik naar de overkant en begon net te doen of dat cafeetje van mij was. Jongeren die er zaten te lummelen joeg ik er uit, ik gaf achter de bar het lawaai-machien een zwieperd richting “Uit” en richtte de toko naar mijn eigen wensen in. Later kwam er iemand naar me toe die vroeg of ik wel toestemming had van de eigenaar, die kon wel eens bezwaar maken. “Stuur hem maar”, was mijn antwoord. Het kon me niets meer verrekken, de beer was los. Nog wat later, toen we al heel wat mensen de druppels van het trauma-middel hadden gegeven, kwamen we in aanraking met de eigenaar, Jean-Gary. Hij onthulde z’n identiteit nadat hij al bij ons in de stoel had gezeten en het middel had gekregen. Hij gaf ons zijn toestemming nog vóór we erom gevraagd hadden.
Onze werkwijze was als volgt: We plukten iemand van het pleintje of de drukke straat aan de rand, met de vraag of hij of zij geïnteresseerd was in een middel tegen de stress veroorzaakt door de aardbeving. Eenmaal in de stoel vroeg ik ze, direct, of via André, die als tolk fungeerde, of ze klachten hadden na de aardbeving. Zonder uitzondering was dat het geval. De mensen hadden onder andere last van: Slapeloosheid, nachtmerries, een heleboel gedachten (“un pîle de pensées”), duizeligheid, hoofdpijn of migraine, keelpijn, hoest, maagpijn (waarbij ze de hartstreek aanwezen), buikpijn, rugpijn, pijn over het hele lichaam, jeuk, huiduitslag. Verder algeheel gebrek aan energie, niet lekker, niet dezelfde als voorheen. Ik spendeerde niet al teveel tijd, zodra ik twee of drie klachten had vastgesteld gaf ik ze het middel en vroeg ze de volgende morgen terug te komen. Terwijl André en ik met een klant bezig waren snorde Maxi weer een andere kandidaat op, en zo ging het lekker door. Op die manier deden we 50 mensen – van mijn leven heb ik nog nooit 50 klanten gehad in drie uurtjes tijd. Om 12 uur pakten we de boel in en gingen naar huis om wat te eten en te drinken. Ik was helemaal uitgedorst van de hitte en al het gepraat. Maar uiterst voldaan!