Een StijgendeLijn!

Een Stijgende Lijn!
Welaan! Het is nu vrijdag 18 juni. We zijn van de week iedere morgen op dat plekje vlak bij het ingestorte paleis geweest. Dinsdag kregen 50 mensen het middel, woensdag 250, donderdag 300 en vandaag minstens 500. Het zet nog niet echt zoden aan de dijk, maar als ik mijn zin krijg is er in heel Haïti niemand meer met een Post-Traumatisch Stress Syndroom als ik op het vliegtuig stap. Als je wilt weten hoe ik dat voor mekaar denk te boksen moet je blijven lezen. Het wordt een wereld-première en er gaat geschiedenis geschreven worden en dat gaat allemaal gebeuren de komende twee weken, met een klein beetje mazzel.
Woensdagochtend kwamen er inderdaad mensen terug om te vertellen hoe het met ze ging. ZONDER UITZONDERING GING HET EEN STUK BETER MET ZE!!!!!!! De klachten waren bij iedereen 60 tot 100% verbeterd! Hoofdpijn, hartkloppingen, duizeligheid, enzovoorts, sinds de aardbeving, klachten waar ze dus al maanden iedere dag last van hadden: Foetsie, weg, verdwenen! Als sneeuw voor de zon! Mensen enthousiast, Maxi, André en ik enthousiast! Niet te geloven! Als de bond tegen de kwakzalverij hier lucht van krijgt maken ze me erelid! Sterker nog, ze gaan me uitroepen tot kwakzalver van de eeuw! Ik hoop alleen dat er een geldprijs aan verbonden is.
Nadat we een heel stel mensen hadden teruggezien, liet ik de evaluaties over aan André, die een perfectionist is en heel intelligent. Ik had hem de aanwijzingen gegeven die ik nodig achtte (onder andere: open vragen stellen, geen gesloten vragen, die alleen met “ja”of “nee” beantwoord kunnen worden) en zag dat hij het wel alleen afkon. Robert was een van onze klanten en heel tevreden, dus hij vroeg of we het aan zijn familie konden geven. Graag! Dus toen gingen we met Maxi en Robert het kamp in, en we spraken groepjes mensen aan. Iedereen kende Robert, dus al spoedig waren we ook andere mensen dan zijn directe familie aan het druppelen en verdeelden we het werk. Als we eenmaal aan de gang waren, liet ik het aan Max over om het af te maken en ging ik alvast verder met Robert. Zo schoot het lekker op. Bij een andere tent van de Unicef vonden we een jonge vent met een identiteitskaart om z’n nek, die had een heel gesprek met Robert en Max. Ik dacht eerst dat het een protest was, maar het bleek interesse. Hij kreeg het middel en ging met ons meedoen. Zo werd Pierre mijn 4de rekruut en splitsten we ons in twee groepjes en ging het weer dubbel zo hard. We hebben 4 flesjes leeggemaakt en zeker 250 mensen behandeld. “Morgen terugkomen naar de Unicef aan het pleintje!”
Een boel mensen deden dat op donderdag, met precies hetzelfde resultaat als woensdagochtend. De taktiek was echter weer anders: Ik bleef in het kroegje en stuurde de jongens op pad met ieder een druppelflesje. Dus dat ging alwéér twee keer zo snel. Ze kwamen met lege flesjes terug en vertrokken weer met volle. Ik vond weer een andere vertaler, en zo groeide ons kluppie. Halverwege de ochtend kwam mijn vriend Salomo ons helpen. Hup! Een fles in z’n hand gedrukt met instructies, en samen met een meer ervaren iemand op pad gestuurd! Ter motivatie besloot ik iedereen 100 Gourd (2 Euri) te geven voor een ochtend inzet, zorgde ik voor drinken, een ontbijtje op weg naar het tentenkamp en eten na afloop. Dus ook gezelligheid en een evaluatiemoment. Minstens 300 mensen gedruppeld.
Vandaag ging het nog gesmeerder, het team was uitgebreid met Matthieu en Rémy, die ik uit het kamp waar ik verblijf (collège St. Pierre) geplukt had. En in het kroegje vond ik nog Nathan en …… (even de naam vergeten), dus de zaak groeide alweer. Gisterenavond had ik Pierre en Robert ieder een flesje meegegeven, want ze wonen in het kamp. Ze hadden hun huiswerk goed gedaan, want ik kreeg de flesjes leeg weer terug! Morgen gaat Johnny, mijn officiële ‘assistent” ook helpen. Er staan 20 flesjes klaar, we kunnen er wel 1000 doen!
Jean Fils, mijn steun en toeverlaat in het kamp waar ik verblijf, heb ik gevraagd om me een journalist op mijn dak te sturen, want de bedoeling is dat we de nationale media gaan halen. Ik denk dat daar dik kans op is!