Homeopathie van de 21ste eeuw - PC1

Homeopathie van de 21ste eeuw - PC1

Wat Peter Chappell heeft ontdekt, is niets minder dan een revolutie in de homeopathie. Ogenschijnlijk gaat hij lijnrecht in tegen een aantal dingen die ik geschreven heb in het vorige bericht, maar het ligt genuanceerder. Laat me eerst vertellen wat hij heeft gedaan:
In 2000 is Peter Chappell naar Ethiopië gegaan met het doel iets aan aids te gaan doen met homeopathie. Hij koos dat land omdat het een van de armste landen ter wereld is en hij aids wilde zien zonder dat het ziektebeeld was versluierd of veranderd door aidsremmers, en dat kon in Ethiopië. Na wat beginproblemen heeft hij uiteindelijk een stuk of 60 aidspatiënten behandeld met homeopathie Een groot deel van die mensen werd spectaculair beter. Voor de lezer is dit misschien ongelofelijk of wonderbaarlijk, voor een homeopaat is dit niets bijzonders. Immers: Homeopathie versterkt toch de afweer? En dat is toch precies het probleem met Aids? Die afweer is ingestort! En met het passende middel versterk je de afweer. Een homeopaat zou eerder geïnteresseerd zijn in de middelkeuze van Peter en willen weten hoe hij daartoe gekomen was. Voor de goede orde: Iedere patiënt met aids kreeg het middel dat op hem of haar paste. Ze kregen dus niet allemaal hetzelfde middel, maar per individu en ander.
Maar na drie maanden en een boel bloed, zweet en tranen had Peter dus zo’n 60 mensen beter gemaakt. Nog maar 2.499.940 mensen te gaan in Afrika. Hij zag dus dat dit niet erg opschoot. Bedenk wel: Peter Chappell was toen een homeopaat met 35 jaar ervaring – hoeveel homeopaten lopen er in Afrika rond, of willen daar naar toe, en hebben voldoende ervaring? Niet genoeg om aids in Afrika aan te pakken.

Nu hebben homeopaten in de 19de eeuw nogal een reputatie opgebouwd met de behandeling van epidemieën. Je kunt dan niet even rustig stuk voor stuk met alle patiënten aan tafel gaan zitten, daar is geen tijd voor. Wat ze deden, was een tiental gevallen goed bestuderen en vergelijken, en de symptomen verzamelen die ze allemaal gemeen hadden – de grote gemene deler vinden, zeg maar. Daar zochten ze dan een homeopatisch middel bij, dus een middel dat dezelfde verschijnselen kon veroorzaken als in die grote gemene deler, en hup!, ze gaven het verder aan alle patiënten zonder ze iets te vragen. Zo konden ze de mortaliteit van een cholera-epidemie omkeren, in gewoon Nederlands: In plaats van 90% sterfgevallen bleven 90% van de mensen leven, of nog meer. Kijk, dat zet zoden aan de dijk! Dus die taktiek volgde Peter ook. Hij had het ziektebeeld van die 60 mensen die hij behandeld had, waaruit hij de symptomen zeefde die ze allemaal gemeen hadden. Toen had hij dus een redelijk beeld van “de geest van de epidemie”, zoals dat in homeopathie-jargon heet. De kern van de zaak, bestaande uit een stuk of 20 lichamelijke, emotionele en geestelijke symptomen. Hij had een computer bij zich met een geavanceerd homeopathie-programma, maar ondanks dat, en zijn 35 jaar ervaring, kon hij geen middel vinden dat op alle symptomen die hij gevonden had paste. Er was dus geen bestaand gelijksoortig middel, een middel dat hetzelfde ziektebeeld kan oproepen bij een gezond mens. Wat nu?

Op dit punt van het verhaal kwam een andere capaciteit van Peter om de hoek kijken: Hij is nl. een expert van wereldniveau op het gebied van electromagnetisme. Zo was hij o.a. betrokken bij de ontwikkeling van de magneetstrip op onze telefoonkaarten en bankpasjes, enzovoort. Die kennis heeft hij gebruikt om een middel samen te stellen, maar daarbij bewandelde hij de gebruikelijke weg in tegenovergestelde richting. In plaats van een substantie, een middel, in te nemen om te kijken welke ziekte het veroorzaakte, heeft hij de symtomen van de ziekte in een middel gestopt. De symptomen had hij net bijeengesprokkeld uit het ziektebeeld van die 60 mensen, en met zijn kennis van electromagnetisme wist hij die aan een draagsubstantie (water met wat alcohol) toe te voegen. Het lijkt onwaarschijnlijk, maar het komt ongeveer neer op het opnemen van informatie op een cassettebandje. In zijn boek “The second Simillimum” beschrijft hij de zes stappen van het procédé, waarvan de eerste geheim is (voorlopig) en de resterende vijf zijn algemeen bekende en aanvaarde wiskundige, technische en homeopatische werkwijzen.

Dus hij had een middel gefabriceerd tegen aids. Hij noemde het PC1. Maar werkte het ook? 50 mensen kregen het middel en moesten het dagelijks innemen Na twee weken kwamen ze terug. Op één uitzondering na hadden ze een enorme verbetering van hun gezondheid doorgemaakt: Ze hadden stuk voor stuk meer energie, hun eetlust was terug, de ontstekingen waren drastisch afgenomen, ze hadden geen last meer van malaria en er waren er een stel weer aan het werk gegaan. Die uitzondering bleek helemaal geen aids te hebben, die is toen op een andere manier behandeld.

We hebben dus een middel tegen aids!! Het werkt zó precies, dat als er na twee weken geen duidelijke verbetering optreed, het waarschijnlijk om iets anders dan aids gaat. Het is spotgoedkoop en onbeperkt houdbaar. Het geeft geen bijwerkingen en kan gegeven worden aan iedereen, zelfs zwangere vrouwen, pasgeboren babietjes en hele oude mensen. De ervaring leert dat de CD4-score, een graadmeter van de sterkte van het immuunsysteem, rap stijgt onder invloed van het middel, maar wat nog interessanter is: Als de patiënt na drie maanden stopt met innemen, blijft de CD4-score vrolijk doorstijgen! Dus zonder dat het middel nog ingenomen wordt! Dat kan alleen maar betekenen dat het organisme van de patiënt het virus herkent en dat het er korte metten mee maakt. Dit in tegenstelling tot het effect van aidsremmers, die je de rest van je leven moet blijven innemen, want zodra je stopt, begint CD4 weer te dalen. Het middel kan zelfs ingenomen worden naast aidsremmers, dat stoort elkaar niet.

Nadat Peter Chappell dit middel tegen aids had gemaakt, heeft hij nog een heel stel andere gemaakt, op dezelfde manier, waaronder het middel tegen malaria – op zich een veel ernstiger ziekte dan aids, want er gaan wereldwijd tien keer zoveel mensen aan malaria dood dan aan aids. Daarnaast zijn er middelen tegen tuberculose, gonorrhoea en hepatitis (A,B en C). En een stel tegen allerlei soorten trauma, waaronder PTSS (Post Traumatisch Stress Syndroom, wat ontstaat in oorlogssituaties) en verbranding. Werken allemaal prachtig!

Nou, dus we hebben een middel tegen aids, genaamd PC1, en een middel tegen malaria, genaamd PC240 M. En nu hebben we een hoop werk te doen, want het middel moet vanuit het praktijkveld verspreid worden. Homeopathie is volgens de medische autoriteiten allemaal flauwekul, dus die werken niet mee. Men vraag mij altijd: “Als dat middel zo fantastisch werkt, waarom weten we daar dan niets van, en waarom krijgt iedereen het niet allang?” De vraag stellen is hem beantwoorden. Probeer maar eens te bedenken welke beletselen er zijn. Misschien is de belangrijkste belemmering wel de kennis en de wetenschapsopvatting van de medische autoriteiten – die moeten namelijk hun totale wereldbeeld omgooien en dat is zeer bedreigend. Dus moeten er mensen zijn die niet gehinderd worden door al te veel kennis en ook niet door gevestigde belangen, zoals status, geld en macht, die het middel aan de mensen gaan geven. Ik heb er al een paar gevonden, twee jaar geleden, tijdens mijn eerste reis naar Ghana en Burkina Faso met het middel PC1 in mijn rugzak. Ik ga ze deze zomer bezoeken om te zien hoe ik ze verder kan steunen, en om er nog een stel bij te vinden.
Op naar Ghana en Burkina Faso!