De eerste dag in Ghana

Vrijdag 17 juli
Wel, daar zit ik dan, in een internetcafe naast het britse consulaat in Kumasi, de tweede stad van Ghana. In de 12 dagen dat ik in Ghana ben is er ontzettend veel gebeurd en heb ik het gevoel gekregen dat ik op een hoge golf surf die steeds harder gaat. Want inderdaad, het gaat goed met de missie waarvoor ik hier ben. Daarom heb ik nu pas de tijd en de rust om dit dagboek bij te werken. Natuurlijk houd ik ook een gewoon dagboek bij, maar zelfs daar ben ik mee achter.
Het begon eigenlijk al in Nederland, toen mijn vriend Yahya en zijn dochtertje Sama me naar het treinstation in Heerenveen brachten: Halverwege stonden we zonder benzine (metertje stuk). Een vriend zou ons helpen, maar bevond zich te ver. Wat nu? Ik bood aan naar het viaduct te lopen, 300 meter verderop, en in Beetsterzwaag peut te gaan halen. Zo gezegd, zo gedaan. Eenmaal boven op het viaduct geklommen, stond daar een auto met een jong stel uit Tijnje op me te wachten (!), die hadden me langs de weg zien rennen en wilden weten of ze wat voor me konden doen. Ik legde ze de situatie uit, en ze boden aan me even te brengen. Aan de andere kant van Beetsterzwaag was een pomp. Met twee liter benzine brachten ze me weer naar de plek waar ze me opgepikt hadden, dus was ik weer heel snel bij Yahya en Sama. Die laatste wilde niet in de auto, want ze waren net zo leuk bezig bloemen te plukken. En zo kwam ik met het uitzwaaicomitee in Heerenveen, om de trein naar Schiphol te pakken. Gelukkig was er geen stress, want ik vloog pas de volgende dag en zou overnachten bij Miesje en Rein, twee vrienden in Vijfhuizen.
Hun zoon Bastiaan bracht me de volgende dag in een hele snelle auto naar Schiphol, het vliegtuig vertrok om 14.30 uur naar Casablanca, waar ik 5 uur moest wachten op een aansluiting. Op maandag 6 juli, om 2.00 uur ‘s morgens landde het vliegtuig op Kotoka Airport, Accra. De vrijdag daarna zou President Barak Obama op hetzelfde vliegveld landen, voor een bezoek van een paar dagen. Heel Ghana stond al de hele week op z’n kop, z’n toespraken werden op radio en TV uitgezonden, natuurlijk werd de rode loper voor hem uitgerold en er zijn liedjes met zijn naam gemaakt. Sfeer genoeg dus.
Aangezien de bouwval die het Riviera Beach Hotel heet, eindelijk gesloten was, en aangezien ik daar altijd verblijf als ik in Accra ben, moest ik een andere overnachtingsplek zoeken. Na een half uur vond ik, samen met m’n taxichauffeur, een plek in een “guesthouse”. Eenvoudig, maar met douche. Dat was genoeg. Ontbijt op het balkon, en toen eerst Mr. Brown gebeld, een kennis die het erg op prijs zou stellen als ik hem bezocht. Hij zou het ook erg fijn gevonden hebben als ik even een laptopcomputer voor hem zou meebrengen, maar dat heb ik maar even niet gedaan. Ik had een boek van Nederland vanuit de lucht voor hem gekocht, daar zou hij ook wel blij mee zijn, zo dacht ik. Op hem wachtend in een bushokje voor het nationale theater van Ghana, stond ik daar op de bank met een stel Ghanezen en een Nigeriaan te schuilen voor de zware regenbui, die maar niet ophield. Jawel, het is aan het eind van de regentijd, en soms komt de nattigheid met bakken uit de lucht. Het was overigens best gezellig, want de Nigeriaan begon liedjes te zingen, en we zongen allemaal mee, met ons hoofd gebogen, want anders zouden we ons hoofd stoten aan het dak. Na een half uur kwam er een verkoopster met 30 paraplu’s op haar hoofd bij ons langslopen. Ze was al voorbij voordat ik er erg in had. Ik riep haar terug, kocht voor een habbekrats een plu en kon eindelijk ontsnappen naar de cafeteria van het theater, alwaar ik onder het genot van een tropisch vruchtendrankje even kon uitblazen en met een geleende mobiele telefoon Mr. Brown belde, om hem te vertellen dat ik op hem wachtte. Het was net 12.00 uur, het tijdstip waarop we afgesproken hadden. “Ik sta voor de deur”, zei hij. Ik was zeer verbaasd, want ik had hem helemaal nog niet verwacht. Blij weerzien, na twee jaar!
Mr. Brown nam me mee naar een dorpje ten noorden van Accra, Medie genaamd. Met een taxi gingen we naar een Trotro-standplaats bij Kwame N’kruma Circle. Een Trotro is een personenbusje dat pas gaat rijden als alle stoelen vol zijn. Kost ook bijna niks. Kunnen de busmaatschappijen in Nederland nog heel wat van leren. Het duurt soms even voordat alle stoelen bezet zijn, maar meestal niet erg lang, en het schiet goed op. Al wachtend op het vertrek kocht ik in een winkeltje voor 45 Ghana Cedi (25 Euro) een eenvoudig mobiel telefoontje. Jawel! Je leest het goed! Nico Beentjes heeft een mobieltje gekocht!!!! Ik dacht niet dat het er ooit van zou komen, maar het feit ligt daar. Voor degene die me graag wil bellen: Het nummer is 00-233-247-193778. Niet goedkoop, maar je kunt het proberen. Ik heb er nu al geen spijt van, want het is hier verdraaid makkelijk.
In Medie aangekomen bracht Mr. Brown me door het dorp naar het huis van zijn familie, waar we konden overnachten. Hij heeft zelf een huis in Accra, maar dat heeft hij verhuurd om aan geld te komen, dus zoekt hij andere verblijfplaatsen, en aangezien hij overgrootvader is van een tamelijke kinderschare is dat nooit een probleem. Hij liet me met een aantal familieleden kennismaken, waaronder twee kleinzoons, Maxwell en Sheshe (als ik die naam goed heb), en Grace, een jonge vrouw die net een babietje van drie weken de borst gaf. Er was ook een tiener die tamelijk beroerd was. “Malaria” luidde de diagnose van Grace. Ik heb die meteen wat PC Malaria (zo noemen we Peter Chappell’s malaria-middel in de wandelgangen) gegeven, en na een uur was ze al behoorlijk opgeknapt. Ik heb Grace een fles van het middel gegeven, zodat ze wat meer mensen kon behandelen. We hebben afgesproken dat ze wat dingen opschrijft als ze het middel geeft, en ik kan haar bereiken via Mr. Brown en haar eigen postbusnummer. Ik ben zeer benieuwd naar wat ze gaat doen. Maar ik kan niet wachten tot artsen dit middel, of PC1, het aidsmiddel, gaan geven, want dat kan nog tientallen jaren duren. Dus eerst ook zo maar.
Er was nog een klein grietje van twee jaar, met prachtige herte-ogen en vlechtjes en kraaltjes in haar haar, die er meteen met mijn hart vandoor ging. En ik met het hare, want ze huilde dikke tranen toen de “oburoni” (blanke man) er vandoor ging. De volgende dag belde haar moeder me op (die ik nooit gezien had) met de mededeling dat Junice, zo heette het kindje, me wilde spreken. Nou, ik weet niet of je ooit een peuter van twee aan de lijn hebt gehad in Nederland, dat wordt niks, het enige wat je meestal hoort is wat ademhaling. Laat staan dat je verstaat wat er eventueel gezegd wordt. En nu had ik een peutertje dat Ewe sprak aan de lijn, en ik kan je vertellen, mijn Ewe is niet zo best. Maar met wat Tele-Tubbie-geluiden kwam ik er aardig uit, en was mijn eerste telefoongesprek met mijn Spel-Doe-doelgroep in Ghana gebeurd! De tweede mijlpaal in een dag!