Over Anicet Khonde Zambe

Ik schrijf in de kliniek van Sule, in het plaatsje Sawla, al een heel stuk naar het noorden en niet ver van de grens met Ivoorkust. Er is daar geen internet, maar de farmacie-techneut heeft een prachtige laptop waar ik op mag werken. Dat sla ik op op mijn USB-stikkie tot ik weer ergens internet vind.
Nou, over die twee mannen die de zaak een flinke zet gaven: Anicet Khondé Nzambe en Clement Kudo. Anicet kende ik al sinds de vorige keer – ik had twee jaar geleden wat gegoocheld op het internet, zijn naam gevonden en hem in 2007 in Accra opgezocht. Een uiterst warme en sympathieke man, afkomstig uit Kongo en werkzaam in het aids-wezen (wat een andere betekenis geeft deze contekst aan het begrip “aids-wezen”!). Hij was meteen heel geïnteresseerd, maar ook heel eerlijk: Hij werkte niet met mensen met HIV-aids, dus het had geen zin hem het middel PC1 te geven. Hij verwees me wel door naar Dr. John, waarvoor ik hem nog steeds dankbaar ben. Maar het was dus logisch dat ik hem nu weer zou opzoeken, en net als de vorige keer kwam ik weer voor hem uit de lucht vallen, onaangekondigd. Maar hij had ook deze keer weer tijd voor me en ontving me hartelijk in zijn kantoor waar hij momenteel een free-lance functie uitoefent. Met mijn gebruikelijke enthousiasme bestormde ik zijn aandacht en liet hem zich voorstellen dat er een engel naar hem toegestuurd werd (engel=angelos=boodschapper) die hem een wens liet doen. Als die wens zou zijn: “Een perfect middel tegen aids”, welke kwalificaties zou hij aan dat middel willen meegeven? Nou, daar kwam Anicet, met een hele waslijst. Als arts wist hij natuurlijk precies wat hij wilde: Geen bijwerkingen, korte duur van innemen, onbeperkte houdbaarheid, voor alle leeftijden inclusief zwangere vrouwen en pasgeborenen, spotgoedkoop, enz. Toen hij klaar was met z’n lijstje, zei ik: “Anicet, dat middel is hier!”, en toen liet ik hem de DVD van Peter Chappell en Harry van der Zee zien. Ik geloof niet dat ik hem daarmee omkreeg, want ik denk dat hij dat al was, sinds 2007. Maar indruk maakte de DVD wel. Ik heb hem twee flesjes PC1 gegeven, zodat hij ermee kon doen wat hij wilde (misschien voor connecties in Kongo), maar daarnaast gaf ik hem PC Malaria voor 125 mensen, voor gebruik in zijn privé-kring. Inmiddels heb ik gezien wat een dramatisch, ongelofelijk, spectaculair resultaat dat heeft bij acute malaria, en Anicet gaat dat ook meemaken als hij het aan een ziek kind geeft.
Hij wilde ook graag drie kopieën van een pak documentatie dat ik altijd bij me heb, twee voor zijn collega’s en een voor hemzelf. In 2007 moest ik dan altijd ergens in de stad een kopieerwinkeltje zoeken en dan door de eigenaar het origineel met de hand laten invoeren, omdat de machinale invoer altijd te barsten is bij de aftandse kopieermachines die ze hier hebben. Deze keer gaat alles makkelijker: Ik kon met Steven, een medewerker, meelopen, die me naar een gloednieuw kopieermonster bracht, waar ik natuurlijk niet aan mocht komen, maar hij wel. Een kwartiertje later lagen er drie warme kopieën netjes ingebonden, voorzien van een transparant beschermkaftje na te gloeien op Anicet’s bureau. Tja, dat gaat wel even lekkerder dan bij een stoffig winkeltje bij de markt.
Anicet deed meer: Hij nam de DVD over op zijn laptop, gaf me het telefoonnummer van Thomas Agyarko Poku, de STI/HIV-aids coördinator van Kumasi (de tweede stad van Ghana), een van de vier coördinatoren van Ghana, die naar het lijkt op een sleutelpositie zit omdat er in de wereld van HIV-Aids bestrijding naar hem geluisterd wordt. Op mijn verzoek belde Anicet hem op en liet me toen met hem praten, zodat het zonneklaar was uit welke hoek ik hem op zijn dak kwam gewaaid. Ik bezocht hem later in Kumasi, in het Cocobod-gebouw waar zijn kantoor is. Toen kwam ik er achter wat precies zijn positie is – hij is zo’n mannetje met 6-7 verschillende petten, die al sinds de opkomst van aids in het veld werkzaam is. Dus eigenlijk iemand die door Harry van der Zee bezocht moet worden. Sorry, Harry, het was gebeurd voor ik het wist. Maar het is iemand die een klinisch onderzoek kan starten naar de werking van PC1, dus heb ik hem ook een pak documentatie (deze keer wel uit een stoffig winkeltje) gebracht en een kopie van de DVD gegeven. Hij zei dat hij de website www.ARHF.nl die avond zou bekijken. Als hij er serieus mee aan de slag gaat, kan het ineens voor een aardverschuiving zorgen.
Anicet deed nóg meer: Hij liet een collega komen die over malaria gaat in Ghana, of beter, de bestrijding ervan, Frank Tankoano, “Chief of Party, Ghana Integrated Malaria Support Program” staat er op zijn kaartje. Natuurlijk kreeg Frank ook een fles PC Malaria voor gebruik in huiselijke kring. En wat ik nog van Frank tegoed ben is het telefoonnummer van iemand in Burkina Faso (komt Frank zelf vandaan) die ook op een positie als Thomas zit: Met z’n voeten in de praktijk en met z’n hoofd in hogere sferen. Ik ben benieuwd wat dat gaat opleveren, want de kar moet in Burkina ook aan het rollen gebracht gaan worden. Vindt je het gek dat ik het gevoel heb gekregen in een stroomversnelling terecht te zijn gekomen?