Onderweg naar huis, in Casablanca

Het is nog een heel gedoe om op je website ingelogd te raken in een internetcafé in Casablanca. Niet alleen is de verbinding lekker traag, maar het toetsenbord is om wanhopig van te worden: Op iedere toets staan Arabische letters naast latijnse, de toetsen zitten niet altijd waar ik ze gewend ben en zijn moeilijk te lezen door de weerschijn van een TL buis, en @ kon ik helemaal niet vinden. En dan is het ook nog eens een Frans toetsenbord. Maar ik ben er dan toch maar. Casablanca!

Ik zal eerst maar eens vertellen hoe het met me gaat, want dat is er een beetje bij ingeschoten. Ik ben al een dag of drie aan de sputterdiarrhee, op mijn benen zijn de zwerende wondjes van de opengekrabde muggesteken eindelijk dicht. Behalve de grootste, die is ontstaan in Sawla, toen ik me gebrand had aan de uitlaat van een brommer waarop ik een liftje had gekregen. De laatste keer dat ik de kans had me te wegen, was in Ouagadougou bij Aicha, op de weegschaal die ik voor haar meegenomen had, en toen was ik al 2,5 kilo kwijt, dat zal nu wel meer zijn. Daar kwam ik ook verkreukeld aan met een rare rug waar ik zeker een week last van heb gehad, kwam door het lange zitten op de slechte stoelen in de busjes. Verkouden werd ik in Ouaga ook, dat is nu over, maar het zijn nu groene jongens in mijn bronchieen, niks vreemds voor mijn doen.En tot slot voel ik me tamelijk uitgerekt na de afgelopen nacht, ik heb maar twee uurtjes geslapen onderweg hier naartoe. In de kazba heb ik een goedkoop hotelletje gevonden, dat had ik nodig, want ik zag het niet zitten veel te zoeken naar een plekje om te kamperen, ik had er de energie niet voor. Eigenlijk het geld ook niet, maar vooruit dan maar. Ik ben een klein beetje opgeknapt van een tuk van drie uur in mijn kamertje, dat ruimer geweest was als het op zijn kant had gelegen, want het plafond bevindt zich 4 meter van de vloer, die een oppervlak heeft van beslist niet meer dan 2,5 bij 2,5 meter. Authentiek is het wel: Het gedeelde voetstaptoilet is gecombineerd met een douche die in je nek druipt als je op je hurken zit met een krampaanval, dus er is afleiding en verfrissing genoeg. Het loodgieterswerk krijgt zó de hoofdprijs voor creativiteit en hoort in een rariteitenkabinet. Toch is het al een hele vooruitgang vergeleken bij sommige sanitaire malformaties in Ghana en Burkina.
Ik ben nog vergeten op te noemen dat ik in Ouaga een dag koorts had, die verdween nadat ik begon te zweten maar die toch voldoende reden voor me was om de Artemisiapillen te gaan slikken. Ik ben er al snel weer mee gestopt, na een gebedje dat ik geen Malaria kon gebruiken, zo ver van huis en met nog zóveel te doen en nadat de koorts verdween en ik me niet meer zo zweverig voelde. Die koorts was gisteren weer terug, dus ik heb óf een malaria met een lange periodiciteit (en dus niet de gevaarlijke Tropicana die ik twee jaar terug had), of het komt door de pus in de wondjes en de diarrhee, wat ik liever heb. Intussen ga ik stug door met 4 maal daags een drupje PC240M. Je ziet, het leven van een wereldreiziger gaat niet altijd over rozen, maar dat is mede de reden dat ik van de veilige huis en haard ben vertrokken.

Voor de mensen hier is dit natuurlijk hun veilige omgeving, en ik voel duidelijk de nestwarmte die hier heerst, de vertrouwdheid. Van de poezen kan ik heel wat informatie afleiden, die laten zich stuk voor stuk heerlijk kroelen. Er ligt er één heerlijk languit op de vloer van dit tentje, dat kan alleen maar betekenen dat mensen hier lief zijn voor beesten, poezen althans, en dat zegt me heel wat. In Ghana en Burkina ben ik alleen maar katten tegengekomen met grote schrikogen die zich absoluut niet lieten benaderen. Honden dito, zelfs die van de mensen waar ik op bezoek was, met uitzondering van de hond van dokter Kofi, dat was gewoon een drol van een hondje, zo lief.

Bij het station Voyageur vanmorgen eerst maar een potje zoete muntthee en een tosti ham kaas naar binnen gewerkt. Jawel, dit is nog steeds een moslimland, en wat was ik blij dat ik dit heerlijk op een terras gezeten, in de schaduw, naar binnen kon werken, dat heb ik echt gemist in Ghana. Beschaving, noem ik dat! In de Kasba dronk ik een groot glas versgeperst sinaasappelsap, voor 15 Dirham, zeg 1,40 Euro. In Ghana verkopen ze alleen maar sinaasappels die met een scheermesje van de helft van de schil ontdaan zijn, zodat je een openingetje kunt bijten en hem leeg kunt zuigen. Of je moet een persje bij je hebben, dan kan je zelf aan de slag. Mijn persje licht nu bij Clement, kunnen de aidsvrouwen en hij lekker persen. Ghanezen staan stomverbaasd als ze me een citroen of een sinaasappel zien uitpersen : Dat hebben ze meest nog nooit gezien.

De stad verder ingelopen, en uiteindelijk kwam ik bij een enorme moderne moskee aan zee. Ik ben de naam even kwijt, maar hij is 20 jaar oud en de grootste die ik ooit gezien heb. Bijzonder indrukwekkend. Tot hilariteit van een paar vrouwen met kinderen deed ik een tukje tegen de omringende muur van het plein rond de moskee (zij zelf trouwens ook, dus wat ze nou zo gek vonden?) Toen naar het Soefiziekenhuis gelopen, en met de vervanger van de gedelegeerde van de minister van volksgezondheid gesproken. Ik ben als vanouds maar gewoon het gebouw binnengelopen en heb de portier gezegd wie ik wilde spreken en waarom. Ik krijg overal toegang, en meestal hebben ze nog meteen tijd voor me ook, en zo was het hier vandaag ook. De meneer die me te woord stond trof ik totaal open, niks geen: We hebben hier geen Aids (ik kan de aanhalingstekens niet vinden). Informatie verstrekt, emailadressen uitgewisseld en ik kreeg een goede doorverwijzing naar een centrum met mensen met aids. Ze verkopen hier zelfs druppelflesjes!!!! En de twee secretaresses waren één en al oor. Ik ben nog niet vaak zó open en hartelijk ontvangen als hier vandaag.
Ik kon het niet laten in Marokko een zaadje te planten, misschien worden het er dus wel twee. Ik vergeet maar dat er gezegd wordt dat het middel vanuit de praktijk bekend moet worden. Wie weet wat er kan gebeuren als we dat beperkende geloof achter ons laten!