De dagelijkse gang van zaken
Door: Nico Beentjes
Blijf op de hoogte en volg Nico
20 Juni 2010 | Haïti, Port-au-Prince
De dagelijkse gang van zaken
Mijn tentje heeft nog nooit zo lang op één plek gestaan – en ik ben hier nog geen twee weken. Dat brengt met zich mee dat ik de mensen en de gewoonten beter leer kennen en zij mij.
De dag begint om half 5 als ik wakker wordt van twee hanen. Dan snoezel ik nog een beetje door tot 5 uur tot het echt licht is geworden. Tegen die tijd is er een jongen bezig de auto van vader Rigal te wassen met een emmer water, een oude lap en een kopje om hem af te spoelen. Hij doet zelfs de wielkasten van binnen en heeft een boendertje voor de banden. Er wordt erg goed voor die auto gezorgd. Na het opstaan doe ik eerst drie kwartier yoga. Vervolgens ga ik kijken of er nog stromend water is in het administratiegebouwtje, wat zelden het geval is op dat tijdstip. Als het er niet is put ik uit de cisterne 40 liter water in twee grote emmers. Dat gaat met een klein plastic emmertje aan een armzalig rafelend touwtje. Het heeft even geduurd voor ik de slag van het putten te pakken had, het was een kwestie van kijken hoe een vrouw het deed, want die doen niet anders – ze lopen de hele dag met water te sjouwen hier. Als ik klaar ben met badderen kijk ik eerst naar mijn elektronische post en bel ik Peter Chappell met Skype. Dan wordt het zachtjes aan tijd voor het ontbijt. Dat haal ik buiten de poort, bij twee vrouwen die een heerlijk broodje voor me maken: Een half stokbrood met een gebakken eitje, vis uit blik, een klein beetje sla, wat mayonaise en ketchup en een paar druppeltjes tabasco. Sinds ik met Maxi en André op pad ben, haal ik voor hun ook ontbijt en eten we het onderweg naar het kamp op. Johnny gaat niet mee, want die moet naar school tot een uur of een. Die twee vrouwen weten ook een naaister te vinden, dus als ik een klusje heb… Er is nog een andere vrouw die al mijn kleren heeft gewassen, voor 100 Gourds, zeg maar 2 Euro. Ik wilde eerst zelf aan de slag, ik had al waspoeder gekocht, toen ik me realiseerde dat iemand misschien graag wat geld wilde verdienen, en zo kon ik mijn tijd aan iets anders besteden. Aan uitrusten bijvoorbeeld.
Als ik van het kamp terugkom met de jongens ben ik redelijk uitgedroogd, ondanks veel drinken. We eten gezamenlijk wat in de eetzaal, waar mijn buurvrouw Jeannet kok is. Vaak rijst met bonen, soms is er vers sap met ijs dat uit een pan gehakt wordt met een groot mes. Heerlijk! We kletsen nog wat na en dan gaat ieder weer zijn eigen weg. Ik gebruik de middag meestal om dingen te regelen, iemand te bellen of te mailen, een beetje gezellig te kletsen, een tukje te doen en natuurlijk om lol te maken met de kinderen. Ik had een hele zak met grabbeltonspeelgoed meegenomen, nou, het duurde niet lang of ieder kind in het kamp wist me te vinden. Ik had bijna geen rust, want dan kwam er weer een die een blaashelikoptertje wilde, of een toetertje enz. Gelukkig is de hele zak nu op en de rust weergekeerd. Maar het hele kamp kent inmiddels mijn naam. Soms komt er een kind gewoon even lekker bij me hangen – dat is het gezelligst. Wat het allemaal tegen me zegt is een raadsel, ik maak maar gewoon geluidjes die uitdrukken dat ik het allemaal begrijp en dat ik het fijn vind dat hij of zij bij me is. Ze zijn zo prachtig, die kleine zwartjes.
Als ik over straat loop, met m’n Haïtiaanse strooien hoedje, hoor ik 100 keer: “Mon Blanc!” Moet je kijken wat voor reactie ik krijg als ik dan roep: “Mon brun!” De hele boel ligt meteen dubbel vanhet lachen. Het lijkt Afrika wel! Heel veel mensen willen een praatje maken, maar daar heb ik natuurlijk geen tijd voor, dus ik loop door. Soms zeg ik: “Kouman ou ye?” – “Hoe gaat het met je?” Zo heb je wel een boel contact.
’S avonds ga ik nog wel eens wat drinken met Johnny, die weet wel wat stekjes in de buurt. Echt gezellig zijn ze niet, en meestal is er een hoop herrie, hetzij door Amerikaanse regenpijpmuziek of de TV die hard aan staat met de voetbalkampioenschappen. Daar zijn ze hier gek op. Meestal zijn ze voor Brazilië of Frankrijk. Ik geloof niet dat Haïti zelf meedoet. Bij het tentenkamp op de Champ de Mars staat een groot scherm opgesteld waar zich altijd een menigte verzamelt als het spel weer begint. Tussen de mensen en het scherm rijdt het verkeer. Even verderop gooit iemand een teil met waswater leeg, deels ter verkoeling van het asfalt, deels om het kwijt te raken. O, daar is een verkoper van ijsdrankjes, dat is lekker. Die man heeft een karretje met een groot ijsblok erop, afgedekt met karton. Er omheen staan allerlei flessen met smaakjes. Met een schraper haalt hij schilfers ijs los, doet ze in een bekertje, gooit het smaakje van je keuze eroverheen en prakt het geheel nog even goed dooreen. Dat is een van de genotten die ik hier op straat beleef.
De volgende keer vertel ik hoe ik mijn camera verloor, en hoe ik hem ook weer terugvond.
Mijn tentje heeft nog nooit zo lang op één plek gestaan – en ik ben hier nog geen twee weken. Dat brengt met zich mee dat ik de mensen en de gewoonten beter leer kennen en zij mij.
De dag begint om half 5 als ik wakker wordt van twee hanen. Dan snoezel ik nog een beetje door tot 5 uur tot het echt licht is geworden. Tegen die tijd is er een jongen bezig de auto van vader Rigal te wassen met een emmer water, een oude lap en een kopje om hem af te spoelen. Hij doet zelfs de wielkasten van binnen en heeft een boendertje voor de banden. Er wordt erg goed voor die auto gezorgd. Na het opstaan doe ik eerst drie kwartier yoga. Vervolgens ga ik kijken of er nog stromend water is in het administratiegebouwtje, wat zelden het geval is op dat tijdstip. Als het er niet is put ik uit de cisterne 40 liter water in twee grote emmers. Dat gaat met een klein plastic emmertje aan een armzalig rafelend touwtje. Het heeft even geduurd voor ik de slag van het putten te pakken had, het was een kwestie van kijken hoe een vrouw het deed, want die doen niet anders – ze lopen de hele dag met water te sjouwen hier. Als ik klaar ben met badderen kijk ik eerst naar mijn elektronische post en bel ik Peter Chappell met Skype. Dan wordt het zachtjes aan tijd voor het ontbijt. Dat haal ik buiten de poort, bij twee vrouwen die een heerlijk broodje voor me maken: Een half stokbrood met een gebakken eitje, vis uit blik, een klein beetje sla, wat mayonaise en ketchup en een paar druppeltjes tabasco. Sinds ik met Maxi en André op pad ben, haal ik voor hun ook ontbijt en eten we het onderweg naar het kamp op. Johnny gaat niet mee, want die moet naar school tot een uur of een. Die twee vrouwen weten ook een naaister te vinden, dus als ik een klusje heb… Er is nog een andere vrouw die al mijn kleren heeft gewassen, voor 100 Gourds, zeg maar 2 Euro. Ik wilde eerst zelf aan de slag, ik had al waspoeder gekocht, toen ik me realiseerde dat iemand misschien graag wat geld wilde verdienen, en zo kon ik mijn tijd aan iets anders besteden. Aan uitrusten bijvoorbeeld.
Als ik van het kamp terugkom met de jongens ben ik redelijk uitgedroogd, ondanks veel drinken. We eten gezamenlijk wat in de eetzaal, waar mijn buurvrouw Jeannet kok is. Vaak rijst met bonen, soms is er vers sap met ijs dat uit een pan gehakt wordt met een groot mes. Heerlijk! We kletsen nog wat na en dan gaat ieder weer zijn eigen weg. Ik gebruik de middag meestal om dingen te regelen, iemand te bellen of te mailen, een beetje gezellig te kletsen, een tukje te doen en natuurlijk om lol te maken met de kinderen. Ik had een hele zak met grabbeltonspeelgoed meegenomen, nou, het duurde niet lang of ieder kind in het kamp wist me te vinden. Ik had bijna geen rust, want dan kwam er weer een die een blaashelikoptertje wilde, of een toetertje enz. Gelukkig is de hele zak nu op en de rust weergekeerd. Maar het hele kamp kent inmiddels mijn naam. Soms komt er een kind gewoon even lekker bij me hangen – dat is het gezelligst. Wat het allemaal tegen me zegt is een raadsel, ik maak maar gewoon geluidjes die uitdrukken dat ik het allemaal begrijp en dat ik het fijn vind dat hij of zij bij me is. Ze zijn zo prachtig, die kleine zwartjes.
Als ik over straat loop, met m’n Haïtiaanse strooien hoedje, hoor ik 100 keer: “Mon Blanc!” Moet je kijken wat voor reactie ik krijg als ik dan roep: “Mon brun!” De hele boel ligt meteen dubbel vanhet lachen. Het lijkt Afrika wel! Heel veel mensen willen een praatje maken, maar daar heb ik natuurlijk geen tijd voor, dus ik loop door. Soms zeg ik: “Kouman ou ye?” – “Hoe gaat het met je?” Zo heb je wel een boel contact.
’S avonds ga ik nog wel eens wat drinken met Johnny, die weet wel wat stekjes in de buurt. Echt gezellig zijn ze niet, en meestal is er een hoop herrie, hetzij door Amerikaanse regenpijpmuziek of de TV die hard aan staat met de voetbalkampioenschappen. Daar zijn ze hier gek op. Meestal zijn ze voor Brazilië of Frankrijk. Ik geloof niet dat Haïti zelf meedoet. Bij het tentenkamp op de Champ de Mars staat een groot scherm opgesteld waar zich altijd een menigte verzamelt als het spel weer begint. Tussen de mensen en het scherm rijdt het verkeer. Even verderop gooit iemand een teil met waswater leeg, deels ter verkoeling van het asfalt, deels om het kwijt te raken. O, daar is een verkoper van ijsdrankjes, dat is lekker. Die man heeft een karretje met een groot ijsblok erop, afgedekt met karton. Er omheen staan allerlei flessen met smaakjes. Met een schraper haalt hij schilfers ijs los, doet ze in een bekertje, gooit het smaakje van je keuze eroverheen en prakt het geheel nog even goed dooreen. Dat is een van de genotten die ik hier op straat beleef.
De volgende keer vertel ik hoe ik mijn camera verloor, en hoe ik hem ook weer terugvond.
-
20 Juni 2010 - 12:41
Nicole Linnenbank:
Hoi Nico,
Te gek je verhaal te lezen en je te volgen! Succes en idd Haïti doet niet mee met het WK.
groet Nicole
-
20 Juni 2010 - 21:00
H.gaastra@hetnet.nl:
Hallo Nico
leuk om je avontuurlijk verslag te lezen.
we zullen zorgen dat je zo nu en dan een ijsje kan blijven kopen om het daar vol te houden om voor de gemeenschap van Haiti
met vriendelijke groeten van Marije Gaastra haar pake van de peutergroep -
21 Juni 2010 - 08:48
Wian:
Hey nico
Leuk om je verhalen te lezen. Fijn dat het goed met je gaat. Johannes en Doetie willen ook graag je verslag ontvangen misschien niet meer goede email? Hier komt ie: j.vansmeden@telfort.nl
liefs van hier -
22 Juni 2010 - 08:46
Natas:
Heey nico,
Super toffe verhalen, erg vol leven geschreven!!!
Groetjes! -
22 Juni 2010 - 20:07
Leonie:
Hoi Nico,
Ik had net het gevoel dat je lekker op stoom kwam en nu kom je alweer bijna thuis. Gaat alles goed met je of heb je velen opgeleid en kun je weer verder trekken.
Ik vind het boeiend en geweldig om te lezen wat je allemaal doet en beleeft. Ik leef met je mee!
Ellen trouwens ook die vind het helemaal geweldig.
Als ik iets voor je kan doen, laat het me weten!!
xx Leonie.
-
23 Juni 2010 - 18:32
Givan En Karin:
leuke verhalen nico...hoop wel dat je gezond weer terug komt..maar met 3 kwartier yoga moet dat lukken..groetjes uit drachten
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
