Een dag aan het strand

Een dag aan het strand.

De laatste zondag voor ik weer naar huis zou vliegen wilde ik nog eens naar het strand – een mooi strand deze keer, met zand en niet met hoerententjes, sterke drank en gokspelletjes. Daar had Maxi me een keer mee naar toe genomen, twee zondagen terug. Hij wist een leuk strand, dicht bij Port au Prince. Het bleek dat iedereen in de stad van het strand Mariani wist, en dat het niet zo goed voor je reputatie was als je zei dat je daar heen was geweest. Alleen ik wist natuurlijk van niets. Het werd tóch nog gezellig, want er was een bandje (“troubadours” heet dat op z’n Haïtiaans) dat heel lekkere muziek maakte, en daar zijn we blijven plakken na het zwemmen.

Maar goed, een zandstrand dus, liefst met palmbomen, niet zulk warm water en lekkere golven. Dat is wat we in Jacmel vonden, een plaats ten zuidwesten van Port au Prince. Ik had Pierre en z’n vriendin Manette uitgenodigd mee te gaan, en Johnny ook, maar die bleek ineens in Leogane te zitten, dus die kon niet mee. Na twee uur kwamen we een beetje kreukelig uit het busje en vonden meteen vervoer naar het strand achter op twee brommertjes. Wat een lekker strand! En wat hebben we genoten die dag! Gespeeld hebben we, in de golven.

Ik had nog een afspraak met iemand in Jacmel, maar die ging niet door. Ik had echter wel alle spullen voor die afspraak bij me, waaronder het traumamiddel en het aidsmiddel, en heel wat documentatiemateriaal. Ik kwam een stel Amerikanen tegen bij de waterkant die ik vertelde van het traumamiddel. Misschien, als ze interesse hadden, na het zwemmen…… Nou, die heb ik verder niet meer gesproken, maar onder hen bevond zich een Duitser die ze naar me toe stuurden. Hij heette Uli, woonde in India, werkte hier in een waterproject in Leogane en …… wist als natuurgeneeskundige alles van homeopathie af!!!!! Alleen niets van Peter Chappell. Wat een toeval! Hij had nog drie kwartiertjes de tijd, en in die tijd heb ik hem alles verteld wat ik wist. Als geschoold homeopaat had hij aan een half woord genoeg – ik hoefde hem niets uit te leggen, we spraken elkaars taal. De middelen tegen Aids, het traumamiddel, het blauwe medicijndoosje kreeg hij van me, en nog een ander middel waar ik het verder niet over zal hebben. Op het eind gaf ik hem zelfs een map met paperassen die hij beter kon gebruiken dan ik, want ik ging over twee nachtjes weg, en hij was hier nog maanden. Met een dikke omhelzing namen we afscheid van elkaar. Hij vertrok en liet me in verbazing achter! Ik was heel blij dat ik het blauwe doosje in goede handen op Haïti kon achterlaten – wie weet wat hij er allemaal nog mee kon doen!

Toen we genoeg hadden van het strand zijn we lopend teruggegaan naar de bushalte. Onderweg kwamen we langs een tentenkamp met 450 families. We zochten een kampcomité-lid op en gaven hem twee flesjes met het traumamiddel. Het was prachtig wat zich toen afspeelde! Pierre had de man voor me gevonden en stelde mij aan hem voor. Ik begon mijn praatje te houden, maar Pierre nam het al snel van me over in het Creools en deed het in mijn plaats. En dat deed hij heel goed! Ik kon bijna alles volgen, via de lichaamstaal en mijn kennis van het Frans en het beetje Creools dat ik in de afgelopen weken heb opgestoken. Pierre deed het bijna perfekt, ik hoefde hem maar op een of twee kleine puntjes bij te sturen. Naderhand zei hij dat hij zeker wist dat deze man het middel aan de mensen zou gaan geven, dat had hij in z’n ogen gezien. Als Pierre zoiets zegt, vertrouw ik hem blindelings. Ik ben nu al weer een paar dagen thuis als ik dit schrijf, en heb van Pierre het bericht ontvangen dat die man hem gebeld heeft met de mededeling dat de flesjes leeg waren en dat hij graag meer wil. Voor je het weet is dat middel over heel Jacmel vespreid, een plaats waar veel mensen heen zijn gevlucht na de aardbeving.
Het breidt zich uit als een olievlek.

Eenmaal weer terug in de stad zochten we Pierre en Manette’s hokkie in het kamp op en namen afscheid. Ik liep daar nog een jongeman tegen het lijf die het middel mee had genomen naar het eiland van de Gonâve, dat een heel stuk naar het westen in de baai van Port au Prince ligt, en waar hij vandaan komt. Hij vroeg me hoe ik ervoor dacht te gaan zorgen dat het middel over Haïti verspreid zou worden. “En dat vraag jij!”, zei ik. Er zijn maar een paar gemotiveerde mensen nodig om het op te pakken, en dan loopt het als een trein. En hij was er daar één van.
Inmiddels zijn er twee of drie contacten die het middel in Leogane verspreiden, waar het epicentrum van de aardbeving was. Dat stadje schijnt zo’n beetje met de aardbodem gelijk te zijn gemaakt. Het zal niet lang duren voor het in Cape Haitien opduikt, waar ook volksstammen naartoe zijn gevlucht na de ramp. Ik hoor net van Pierre dat Uli contact met hem heeft gezocht. Z’n flesjes zijn leeg. Hij komt op de fiets uit Leogane naar Pierre om verversing te halen. Het zit wel goed met die verspreiding, krijg ik zo het idee.