Bij Gabriel in Kumasi

Nog steeds in Accra, weer terug bij dokter John.
Morgenochtend om half drie vertrekt het vliegtuig naar Casablanca, waar ik twee dagen moet wachten voor een aansluiting naar Amsterdam. Ik ben nog nooit in Marokko geweest, dus dit is een goede gelegenheid om aan het land te ruiken. Het is bijna 14.00 uur, over anderhalf uur ben ik op TV, en daarna meteen naar Kotoka Airport, waar ik Adjoah (“vrijdag”) Margaret Stack ontmoet, een Amerikaanse homeopaat met een korte staat van dienst, maar wel een indrukwekkende, want ze heeft prachtige resultaten geboekt bij de behandeling van malaria met normale klassiek homeopatische middelen, dus niet met PC-Malaria. Misschien kunnen we ooit samenwerken, en natuurlijk wil ik het met haar hebben over de resultaten van het PC-middel.
In Kumasi werd ik hartelijk ontvangen door Gabriel. Mijn persoonlijke engel Gabriel noem ik hem gekscherend, maar daar komt het wel zo’n beetje op neer, want Gabriel toont een 100% inzet als het er om gaat me te helpen. Zo rijdt hij me achter op het rollende wrak, dat hij “the moto” (een scooter) noemt, dwars door de hel van het verkeer van Kumasi, in minder dan een kwart van de tijd die het een auto zou kosten om van de ene naar de andere kant van de stad te komen. Wat ik heb meegemaakt in die verkeerschaos grenst aan het onwerkelijke, en Gabriel vliegt er langs, op die scooter zonder achteruitkijkspiegels, alleen een voorrem en geen licht. Wel een helm, maar niet voor mij. “Dat is genoeg voor de politie, twee mensen zonder helm accepteren ze niet, maar één wel”. Zo gaat dat in Afrika, of in Ghana tenminste. Als het hij lang rijdt moet hij de boegie verwisselen voor een andere en dan kunnen we weer verder. Hij woont samen met Louis in een éénkamerwoning, nog net wel met een douchekamertje (soms is er geen water, dus dan gebruiken we een emmer) en een WC die half verstopt is. Maar wel een westerse toiletpot, en geen gat in de grond. Louis is zijn neef, die woont bij hem nadat diens vader was overleden na een val van een hoog gebouw (? In Ghana?). Het is Louis’ werk ‘s morgens het terrein aan te vegen, met zo’n bos stekels van een of andere palmboom, bijeengehouden door een touwtje en functionerend als veger als je hem uitspreidt. Waarom ze niet op het idee komen er een stok bij te steken zodat je niet zo diep hoeft te bukken, weet ik niet, maart zo doen ze het door heel Ghana (en Burkina). Het is een teken van hygiëne als je erf dagelijks aangeveegd wordt. Schijnt dat je dan minder last hebt van muggen (wat ik betwijfel). Gabriel en ik slapen in hetzelfde bed en Louis gaat op de bank. We houden de deur angstvallig dicht, want “mosquito is interested”, zegt Gabriel. ‘S morgens vroeg tut Gabriel zich eerst op voor hij naar z’n werk gaat, en als Louis en ik wakker worden rond een uur of half zeven, stuur ik Louis uit voor witbrood en fruit voor het ontbijt. Droog brood wel te verstaan, vergezeld van een koppie thee. Ik heb daar verandering in gebracht door een grote pot Ghanese oerwoudhoning en een kuipje Blue Band margarine, dat hier de markt veroverd heeft. Over de rest van m’n dieet wil ik het nu niet hebben. Laat me alleen zeggen dat je er niet dik van wordt.
In Kumasi ben ik bij drie “homeopaten” langsgeweest met PC1 en PC Malaria. Die hebben voor mij het voordeel dat ik een stuk minder hoef uit te leggen, ze weten bijvoorbeeld dat homeopatische middelen geen bijwerkingen hebben en dat er beginverergeringen kunnen optreden. Verder staan ze natuurlijk open, ik hoef ze niet te overtuigen. Aan de andere kant heb ik grote vraagtekens bij hun kennis, en vind ik middelen waar ik nog nooit van gehoord heb (dat zegt heel wat, geloof me). Ik heb er verder niet zoveel moeite mee, want ik veronderstel een basale medische kennis (die niet altijd aanwezig is, heb ik gemerkt, maar gelukkig wel bij deze drie) en met mijn training die zo’n twee uur duurt, moeten ze aan de slag kunnen. En als ze eenmaal één aidspatiënt behandeld hebben, komt de boel vanzelf op gang.
In het kliniekje van Joshua, een oudere man, maakte ik nog iets interessants mee. Zijn kliniek is gevestigd in een kamer aan een hele drukke weg, met de deuren open (anders ga je dood) en met de vrachtwagens passerend op vijf meter afstand. Tijdens mijn verhaal kwam er een man van rond de 20 binnen, met zijn armen onder zijn T-shirt, rillend van de kou en tamelijk ziek. Diagnose: Malaria. Joshua en zijn broer Alex stopten hem in bed onder een isolerende deken met een elektrisch verwarmingskussen, maar niet nadat ik hem wat PC Malaria had gegeven uit mijn persoonlijke flesje. Zijn temperatuur was 38,60 C. en ieder kwartier kreeg hij een druppel van het middel. Een tijdje na de derde druppel zei hij dat hij zich goed voelde en naar huis wilde! We hebben hem eerst nog het DVD-tje over PC Malaria laten zien, omdat ik zeker wilde zijn dat hij het middel zou innemen zoals geïnstrueerd. Zijn temperatuur was....... opgelopen naar 39,11 C. Dat klinkt gek, maar als je nadenkt is het volslagen logisch. Ten eerste kan je het zien als een beginverergering, maar het is ook logisch als je bedenkt dat hij voor het eerst van zijn leven een middel had ontvangen dat zijn immuunsysteem, en de pogingen die het onderneemt om tot gezondheid terug te keren, versterkt en ondersteunt in plaats van onderdrukt of op een dwaalspoor brengt, of buiten spel zet door antibiotica of anti-malaria middelen. Wat is koorts anders dan een poging de ziektekiemen aan te pakken? Onderzoek heeft aangetoond dat witte bloedcellen actiever worden naarmate de temperatuur oploopt, en bacteriën worden slomer. Dus nooit koorts onderdrukken! En als het gevaarlijk dreigt te worden, zijn er heel eenvoudige middelen (azijnsokjes) om de hitte van het hoofd weg te halen. Flikker de Aspirine en de Paracetamol gerust weg, want je bent een dief van je eigen afweer als je het inneemt. Tot zover deze preek.
Anicet had me in contact gebracht met Thomas Agyarku Poku, een man die invloed heeft in het aids-circus, zoals ik al had opgenoemd. Hij had wat tijd voor me vrijgemaakt.
Oh, ik moet ervandoor, ergens een TV opsnorren.
Tot straks of tot morgen.