Hoe krijgen we het traumamiddel bij alle Haïtianen

Hoe krijgen we het traumamiddel bij alle Haïtianen die het nodig hebben?
Daar heeft Peter Chappell het volgende op gevonden: Hij heeft het middel in een MP3-bestandje gestopt. Je leest het goed: Het zit in een muziekje. Welk muziekje maakt niet uit, net zo goed als je een medicijn in een pil met suiker als basis kunt stoppen, in een kauwgumpje, in een zetpil dan wel een injectiespuit. Het is gewoon de draagsubstantie, en Peter dacht: “Als ik het in een pil of een druppeltje kan stoppen, dan ook in een MP3-bestandje”. Dat is hem gelukt – het gaat uiteindelijk om electromagnetische informatie, de basis van het leven en onze zintuigelijke werkelijkheid is electromagnetisch, dus waarom ook niet? Dat we het niet geloven telt niet – Lord Kelvin, dé autoriteit in de natuurkunde rond 1900, beweerde dat één ding wel vast stond: Een luchtschip zwaarder dan lucht zou nooit kunnen vliegen. Toch is dat precies wat een Deen een paar jaar later deed, en na hem de gebroeders Wright. Als Lord Kelvin het bij het juiste eind had gehad, had ik met de boot naar Haïti moeten gaan.
Dat die muziekjes werken, heb ik al gemerkt. Ik heb zelfs al een keer iemand overgedoseerd door het te snel te herhalen. De eerste keer dat die persoon het MP3-muziekje beluisterde had hij na 20 minuten het gevoel alsof er door zijn hele lichaam iets gebeurde, tot in zijn tenen. Dit was iemand met de ziekte van Parkinson. Ik heb lang geen contact met hem gehad, maar als ik meer weet laat ik het jullie ook weten.
Dus het is een kwestie van even naar een radiostation stappen en het MP3-tje de ether in te slingeren. Wat dat dan ook mag zijn, “de ether”. (Ze hebben wel een boel eters hier in Haïti, maar die hebben meestal te weinig te eten). Echter, de mensen die erover gaan bij de radio hebben in de regel ook last van de ziekte die “skepticisme” heet. In normaal Nederlands betekend dat, vertaald uit het Grieks, dat ze hun “bedenkingen” hebben.Dus moet je met bewijzen komen. Die heb ik de afgelopen week proberen te verzamelen.
Met André ben ik iedere morgen, na ons ontbijt van een gekookt ei met pepersaus, twee bananen, een stukje witbrood met “La vache qui rit”- kaas en een mok koffie met een sloot melk, naar het Texaco benzinestation gelopen om de Taptap naar Pétionville te nemen. Na drie stieve kwartiertjes waren we op onze plek in een park, dat net als de Champs de Mars in een krottenwijk/tentenkamp was veranderd. We hadden een tafel gevonden die we konden lenen, een paar stoelen die we onder het gat van voetbal kijkende jongens vandaan hadden gebietst en een redelijk stille plek. Op maandag kwamen er 49 mensen, ze stonden in de rij. André schreef op: hun naam, leeftijd, telefoonnummer en hun klachten sinds de aardbeving. Ik bracht voorzichtig de oordopjes aan in hun oren en speelde het MP3-tje “Natural Catastrophy” vanaf de computer. Zes keer per persoon, dus iets meer dan twee minuten.
De volgende dag kwamen er 35 mensen terug, wat zo‘n 70% is – helemaal niet slecht! Wat wel slecht was, was het resultaat: Maar drie mensen waren al hun klachten kwijt, en één was gedeeltelijk verbeterd. Je begrijpt, ik had een kater. Ik vroeg ze tóch de volgende dag terug te komen, maar je begrijpt ook: Dat deden er maar weinige. Dinsdagavond stuurde ik een berichtje naar Peter Chappell, woensdagochtend had hij me een nieuw MP3-tje gestuurd, dit keer met als basis het geluid van de branding van de zee, met een duur van 4 minuten in plaats van de 22 seconden van het eerste MP3-tje. Volgens Peter was dit MP3-tje krachtiger.
Dus weer in de Taptap woensdagmorgen. Er kwamen toch wat mensen terug die we de vorige dagen ook hadden gezien, en het leuke was dat er klanten tussen waren die gisteren niet hadden gereageerd, maar vandaag een lichte of een duidelijke verbetering vertoonden. Heee! Dat was interessant! Het leek wel of de MP3 wel werkte, maar alleen een beetje trager. Dus de mensen die het op maandag hadden beluisterd kregen het op woensdag weer, maar dan gedurende 5 minuten. Op donderdag opnieuw en op vrijdag konden ze het voor de vierde maal krijgen, of druppels, die keuze was vrij. Alle nieuwe mensen die woensdag kwamen kregen druppels, behalve twee, die de nieuwe MP3 kregen. Van die twee was er één die op vrijdag een duidelijke verbetering had ondervonden, de tweede was minimaal beter.
Donderdag kwamen er 9 nieuwe, die kregen allen de nieuwe MP3. Van die negen kwam er op vrijdag maar één terug, en die had een verbetering: Haar geheugen was beter en ook de rugpijn was minder. Op vrijdag kwamen er ook negen nieuwe, die we maar gewoon druppels hebben gegeven, dat leek me maar het beste. Toen was m’n energie op, en helemaal toen ik nog een uur in de bus in de file moest zitten, in de bloedhitte. André maakte me wakker toen we moesten uitstappen. Terug bij St. Pierre eerst wat rijst met bonen naar binnen gewerkt, een emmer-douche genomen en wat tot mezelf gekomen. ’S Middags ben ik met Pierre Aliodore nog naar twee radiostations geweest, en vandaag, zaterdagmiddag om precies te zijn, gaan we nog wat radio’s af. Ik ben redelijk afgedraaid na afgelopen week en vind het heerlijk om aan een stoeltafeltje onder een boom aan jullie te schrijven, en het ook een beetje van me af te schrijven.
Ik moet nog wel een heel positief gegeven opnoemen van het bezoek aan het kamp in Pétionville: Er zijn drie mensen daar die het middel via druppels gaan verspreiden. Twee mensen die in het kampcomité zitten, die dus heel bekend zijn en meestal goed liggen in de gemeenschap en die, wat heel belangrijk is, redelijk tot zeer intelligent zijn. Net zulk soort mensen als Pierre Aliodor dus. En één man die in de Verenigde Staten woont, maar hier vandaan komt en begaan is met het lot van zijn familie. Ik had hem net aan de lijn. Hij had het middel donderdag aan een vrouw gegeven, en vrijdag kwam ze terug met het bericht dat de nachtmerries gestopt waren. Dat geeft de burger moed!