De tweede dag in Ghana

Vrijdag, nog steeds in hetzelfde internetcafé in Kumasi.
De eerste dag is altijd om even te wennen en tot rust te komen van de reis, en een beetje te acclimatiseren (maar dát duurt een week). Maar daarna is het: Aan de slag!
Dus brachten Mr. Brown en de jongens me naar de grote weg. Max en Sheshe droegen mijn baggage (dat doen ze altijd voor je, die schatten!) en eenmaal bij de weg gekomen nam Mr. Brown me even mee naar een tentje waar ze toch zúlke lekkere palmwijn hadden! Nou, het was inderdaad erg lekker, maar wel een beetje vroeg, rond een uur of 9, en ook een beetje veel, want ze zijn niet zuinig in Ghana en ik kreeg dus al meteen een halve kalebas te verstouwen. Gaf niks, want de baggage werd gedragen, ik hoefde niet te sturen en Mr. Brown ging mee, want die moest ook in Accra zijn.
Toen we (inmiddels weer nuchter) bij Kwame N’kruma (de eerste president) Circle kwame, afscheid genomen van Mr. Brown en een taxi genomen naar een kliniek waar ik twee jaar geleden ook was. De arts daar had het middel tegen aids gekregen, genoeg voor 125 mannen en 125 vrouwen, dus dat zat wel goed, zou je denken. Dus niet. De arts had het middel aan één patient gegeven, en daarna niet meer. Naar mijn idee was de stijging van de CD4-score (graadmeter voor de sterkte van het immuunsysteem) spectaculair: 84 punten in 6 weken tijd, terwijl ik mensen ken die nog geen 100 punten winst hadden geboekt in 2 jaar tijd, met 2 of meer aidsremmers. Maar die arts heeft natuurlijk meer ervaring dan ik. Verder zei de arts, die ik John zal noemen ter bescherming van diens positie, dat het middel niet gegeven was omdat de patienten het ingewikkeld vonden. Verder kon ik de flesjes niet terugkrijgen omdat iemand ze in de zon had laten staan (dat maakt het middel waardeloos), dus hadden ze de flesjes weggegooid. Ik ben er verder niet op ingegaan, want ik weet inmiddels dat het allemaal smoesjes zijn om te verhullen dat artsen het middel niet durven geven omdat het niet erkend is, en dat ze riskeren hun baan kwijt te raken of hun praktijk te moeten sluiten. Zo is het dus gesteld in de medische hierarchie: Iemand kan een perfekt werken middel tegen aids hebben, maar je mag het niet geven omdat het niet toegestaan is. Doet me erg denken aan de dogmatiek van katholieke kerk in de middeleeuwen – je hebt je te conformeren aan de autoriteit, anders volgen er zware sancties. Als is het nóg zo duidelijk dat de aarde om de zon draait, als de autoriteit zegt dat het andersom is, riskeer je je maatschappelijke positie of je leven als je daar tegenin gaat. Het duurde 200 jaar voor Nikolai Kopernicus’ stelling algemeen geaccepteerd was , en het duurt nu al meer dan 200 jaar, en nog steeds is Hahnemann’s inzicht niet doorgebroken. Maar let op: dat gaat veranderen, en het eerst in Afrika, waar de gevestigde belangen het kleinst zijn, de macht het minst en de nood het hoogst. PC1 en PC240M (het malariamiddel) zijn een bom onder het denkraam van de westerse medische “wetenschap”. Maar laat ik ophouden met deze preek.
Dr. John is verder ontzettend aardig en wilde best naar het DVD-tje kijken dat Peter Chappell en Harry van der Zee van hun bevindingen in Afrika hebben gemaakt. Ik hoop dat DVD-tje nog eens aan dit dagboek te hangen. Maar goed, hij kon nu met eigen ogen kennis nemen van de ongelofelijke resultaten die met PC1 en PC240M geboekt worden, en dat maakte wat indruk, merkte ik. Verder was z’n moeder ook aanwezig, en die stelde allerlei belangstellende vragen en wilde zelfs de DVD op haar laptop hebben, wat ze natuurlijk zonder problemen kreeg. Onderschat niet de invloed van moeders! Kijk maar naar Obama! Verder deed ik de suggestie aan Dr. John om PC1 via een achterdeurtje te geven, via een aidsvrijwilliger of zo. Dat leek hem ook wel een goed idee. Ik vond die vrijwilliger later zelf, in de gedaante van een vrouw die ik twee jaar eerder ook al bij de kliniek had ontmoet, en waarvan ik wist dat ze aids had en ART (Anti-Retrovirale Therapie) gebruikte. Twee jaar geleden hoorde ze dat er een middel tegen aids was, dat je maar relatief kort hoeft te nemen en dat geen bijwerkingen heeft. Ze zong, sprong en klapte van blijdschap. Maar het middel had ze nog niet gekregen. Deze keer wel, beloofde ik haar, daar zou ik persoonlijk voor zorgen. Ik sloot het nog wel even kort met Dr. John, dat hoort nu eenmaal zo. Hij had geen bezwaar: “Ze kopen op de markt ook van alles, dus ga je gang”. Mooi!
PC1 voor de mevrouw gemaakt, en terwijl ik de instructies aan het geven was, liep Dr. John toevallig langs en zag ons bezig. Hij schonk ons een warme glimlach – z’n hart zit precies waar het hoort! Wacht maar, Dr. John, je gaat nog wat beleven! En dan heb je een probleem, maar dat lossen we later wel weer op.
De mevrouw vroeg of ze het ook aan haar man mocht geven, want die was ook HIV+, alleen gebruikte hij geen ART. Nog beter! Als Dr. John dan een CD4-test doet, kan de stijging alleen maar door PC1 komen. Dus heb ik de mevrouw het middel voor haar man zelf laten bereiden, dat leek me een heel elegant gebaar! Haar man was erbij aanwezig, en ging het innemen. Toen vroeg ze of ik het ook aan een vriendin met aids wilde geven – die woonde in een opvanghuis voor vrouwen met aids. Geen bezwaar van mijn kant. “Als ik je nu eens genoeg voor 125 mensen geef?” Geen bezwaar van haar kant. En Dr. John vond het ook uitstekend.
Dus bevond ik mij de volgende dag in dat opvanghuis, en gaf de mevrouw het middel aan drie van haar vriendinnen en aan een jongetje van 1½, terwijl ik toekeek of ze het wel goed deed. Ik heb er ook voor gezorgd dat ze een opschrijf boekje had, zodat ze wat gegevens kan noteren, al was het alleen maar de naam van iemand die PC1 krijgt, maar ik hoop dat ze meer gaat noteren. Ze kan overigens niet zo best schrijven, maar wie weet, krijgt ze handigheid. En Dr. John heeft beloofd over haar schouder mee te kijken. Ha! Straks zal je nog beleven dat Dr. John patiënten naar haar gaat doorverwijzen! Dat zou helemaal prachtig zijn!
Goed, het begin was er. En toen kwam alles in een fantastische stroomversnelling door een man die in het opvanghuis aanwezig was en door een andere man die ik twee jaar geleden had leren kennen en die thuis is in het officiële circuit. Maar daarover schrijf ik later, om de spanning er een beetje in te houden, en omdat ik met mijn vriend Gabriël heb afgesproken dat ik om 12 uur weer bij hem ben.

Verzoek: Wil iemand even neuzen op deze site en mij 100 foto’s cadeau doen? Er is een aanbod voor 200 foto’s voor de prijs van 100 en het kost 13 euro. Alleen, ik krijg dat geld niet overgemaakt van hieruit. Dus als iemand het wil voorschieten, betaal het geld nog niet, want anders zit ik straks met meer dan 1.000 foto’s. Stuur me een mailtje dat je het wel wilt doen, dan kies ik uit de reacties die ik krijg iemand die ik dan zal verzoeken het geld te betalen. Krijgen jullie nog wat beeldmateriaal ook!
Overigens: Dr. John heeft opnieuw twee flesjes PC1 van me gekregen en ook een flesje PC Malaria, dat laatste voor gebruik in huiselijke kring. Kan hij aan den lijve ondervinden wat het doet.
Tot in Sawla of Burkina!